ننه آقا

از شهرهای بزرگ

که در قصه‌های تو نبودند می‌ترسم

از خیابان‌هایی که پایم را

به راه‌های نرفته بسته‌اند

و عشق‌های کوچکی که دل‌م را

به پنجره‌های وامانده‌ی لعنتی

می‌ترسم

از روزهایی که با تنور تو روشن نمی‌شوند

و شب‌هایی که با هزار و یک روایت گوناگون

چشم‌های مرا نمی‌بندند

دل‌م هوای خانه‌ی کاه‌گلی‌ات را کرده

با پستوی تنگ و تاری

که عطر آغوش پدربزرگ را در آن حبس کرده بودی

دل‌م هوای تو را کرده

که برایم چای بریزی

و دوباره بگویی چگونه صورت من شصت سال پیش

جوانی کُرد را عاشق تو کرد

برایم چای بریز ننه آقا

و اشک‌هایم را

با گوشه ی گل‌دار چارقدت پاک کن

خسته‌ام،

خسته

و هیچ کس آن‌قدر زن نیست

که ساعت‌ها بشود برایش گریست.

 لیلا کردبچه؛

مجموعه شعر " صدایم را از پرنده‌های مرده پس بگیر "